Jeśli szukasz sposobów na to, jak rozciągnąć przykurcze, istnieje kilka różnych technik, które mogą ci pomóc. Należą do nich pasywne rozciąganie, aktywne wydłużanie i kombinacje obu. Pasywne rozciąganie polega na rozluźnieniu mięśni, podczas gdy aktywne rozciąganie polega na zaangażowaniu mięśni, gdy są one w maksymalnym skurczu.
Pasywne rozciąganie
Pasywne rozciąganie może być skutecznym sposobem leczenia wielu warunków, w tym osłabienia mięśni. Osłabienie mięśni może być poważnym problemem dla pacjentów w warunkach rehabilitacyjnych i może znacząco wpływać na ich codzienne czynności. W wielu badaniach próbowano opracować sposoby poprawy siły mięśniowej. Kilka z nich wykazało, że powtarzalne rozciąganie może zwiększyć siłę mięśni poprzez indukowanie ekspresji genów i akumulacji białek. Pasywne rozciąganie jest prostą i skuteczną metodą, która promuje równoległy i podłużny wzrost mięśni.
Pasywne rozciąganie jest doskonałym sposobem na poprawę mobilności i elastyczności, jednocześnie zmniejszając ryzyko kontuzji. Poprawia również zakres ruchu oraz zmniejsza napięcie i bolesność mięśni. Może również pomóc ludziom w powrocie do zdrowia po kontuzji lub gdy nie mogą w inny sposób rozciągnąć swoich mięśni. Pasywne rozciąganie może być pomocną metodą dla szerokiej grupy osób, od dzieci do dorosłych, w tym osób z zapaleniem stawów.
Inna metoda postępowania z przykurczami polega na wzmacnianiu słabych mięśni przeciwstawnych. Dzięki wzmocnieniu tych mięśni, staw będzie mógł poruszać się w pełnym zakresie ruchu (ROM). Zapobiega to nawrotom lub pogorszeniu się przykurczu. Najlepiej jest zlecić fizykoterapeucie ocenę stanu mięśni pacjenta, aby określić, czy ćwiczenia rozciągające mogą pomóc. Jeśli ćwiczenia rozciągające nie są wykonalne, pomóc mogą wibracje i ciepło aplikowane na dotkniętą grupę mięśniową. Należy jednak pamiętać, że długotrwałe oblodzenie może zahamować skurcz mięśnia.
W kilku badaniach oceniano skuteczność i bezpieczeństwo szynowania dynamicznego w celu redukcji przykurczów. Oceniano w nich, ile godzin rozciągania było wymagane, i porównywano wyniki z pacjentami bez przykurczów. Należy jednak zauważyć, że wyniki różnią się w zależności od rozległości przykurczów i długości rozciągania.
Podczas gdy stretching aktywny wykorzystuje zewnętrzny nacisk do rozciągania mięśni, stretching pasywny polega na utrzymywaniu jednej pozycji bez stosowania zewnętrznego nacisku. Pacjenci powinni używać ręcznego dynamometru lub wagi, aby ocenić swoje postępy. Informacja zwrotna z dynamometru lub wagi może pomóc zmotywować pacjenta do zwiększenia intensywności ćwiczeń.
Jako podstawa rehabilitacji po urazie rdzenia kręgowego, stretching jest coraz szerzej stosowany. Najbardziej skuteczne mogą być pasywne techniki rozciągania, które rozciągają tkanki miękkie. Skuteczność tych technik nie została jednak potwierdzona badaniami klinicznymi, ale autorzy zalecają dalsze stosowanie rozciągania jako środka zapobiegawczego.
Badania skuteczności stretchingu powinny oceniać zakres ruchu i moment obrotowy u pacjentów z przykurczami mięśni. Powinny one obejmować zarówno aktywne, jak i pasywne rozciąganie i muszą być prowadzone z udziałem ludzi. Ponadto w badaniu należy podać pomiar siły/obciążenia, a także ROM stawu i kryterium jednostki mięśniowo-ścięgnistej. Czas trwania badania musi wynosić co najmniej 4 tygodnie. Badania powinny obejmować grupy jedno- i wielopłciowe.
Bierne wydłużanie
Bierne wydłużanie w przypadku przykurczów jest techniką terapeutyczną polegającą na stopniowym zwiększaniu zakresu ruchu w przykurczonych mięśniach. Pacjenci poddawani tej terapii mogą być w grupie podwyższonego ryzyka rozwoju kolejnych przykurczów. Technika ta może pomóc w korekcji deformacji i poprawie funkcji mięśni. Istnieje wiele różnych rodzajów przykurczów, w tym te, które są wynikiem uszkodzenia rdzenia kręgowego, porażenia mózgowego, dystrofii mięśniowej i udaru mózgu.
Ćwiczenia biernego wydłużania wykonywane są przez terapeutę, który ręcznie przesuwa staw do pozycji końcowej i utrzymuje ją w niej przez określony czas. Wykazano, że techniki te poprawiają ROM u dzieci z CP. Mogą być wykonywane przez fizjoterapeutę lub przez samo dziecko.
Aby zasymulować wpływ pasywnego wydłużania na pacjentów z porażeniem mózgowym, przeprowadzono badanie na 11 dzieciach z CP i dziewięciu typowo rozwijających się. Badacze mierzyli kąt kolana, siły przyłożone oraz EMG podczas pasywnego wydłużania kolana. Po przeanalizowaniu danych, opracowali model komputerowy pacjentów z CP i TD przy użyciu narzędzia symulacyjnego OpenSim. Model został następnie skalibrowany na podstawie danych zebranych podczas powolnego pasywnego rozciągania. Model wykorzystywał zależny od prędkości kontroler sprzężenia zwrotnego do modelowania spastyczności mięśni. Kontroler ten został skalibrowany w celu przewidywania kąta nachylenia kolana i długości włókien mięśniowych podczas pasywnego rozciągania.
Terapie łączone
Terapie łączone w przypadku przykurczów rozciągających mogą być skutecznym sposobem pomocy pacjentowi z tym bolesnym schorzeniem. Terapie te wykorzystują kombinację różnych podejść w celu poprawy zakresu ruchu pacjenta. Na przykład, połączenie pasywnego i aktywnego rozciągania może pomóc poprawić zakres zgięcia-wyprostu pacjenta. Metody te mogą również pomóc w pokonaniu spastyczności związanej z tym schorzeniem.
Aby ocenić skuteczność rozciągania jako leczenia przykurczów, badacze przeprowadzili systematyczny przegląd literatury. Autorzy przyjrzeli się różnym metodom leczenia przykurczów, w tym fizykoterapii i rozciąganiu. Przyjrzeli się w szczególności dwóm metaanalizom, skupiając się na krótkoterminowym wpływie rozciągania na ruchomość stawów.
W tym przeglądzie przyjrzano się skuteczności rozciągania u pacjentów z różnymi rozpoznaniami. Uczestnikami były osoby z różnymi schorzeniami neurologicznymi, takimi jak spondyloza, uszkodzenie rdzenia kręgowego i udar mózgu. Obejmował on również osoby z różnymi rodzajami uszkodzeń stawów i złamaniami kostek. Ponadto, w badaniu przyjrzano się wpływowi zabiegów na jakość życia pacjentów, ból i ograniczenie uczestnictwa.
Połączone zabiegi rozciągające przykurcze mogą zmniejszyć spastyczność i poprawić długość mięśni szkieletowych u pacjentów po urazie rdzenia kręgowego. Uważa się, że w przeciwieństwie do ciepła, terapia zimnem jest skuteczniejszym środkiem zmniejszającym spastyczność niż rozciąganie. Jednak wpływ zabiegów na przykurcze jest sprzeczny, a odsetek poprawy w przypadku czynnika mięśniowego był mniejszy niż połowa w przypadku czynnika stawowego.
Zabiegi łączone w przypadku przykurczów z rozciąganiem mogą być również skuteczne u pacjentów, którzy nie potrafią werbalnie wyrazić bólu lub nie tolerują ciepła. Techniki te działają najlepiej, gdy są połączone z fizykoterapią. Autorzy badania przytoczyli badania z dziedziny ortopedii na poparcie swoich twierdzeń. Zauważyli, że zabiegi były skuteczne w poprawie zakresu ruchu oraz zapobieganiu powstawania zrostów i skracania torebki stawowej.
Zabiegi łączone w przypadku przykurczów rozciągających powinny być stosowane regularnie przez co najmniej 20 minut dziennie. Takie podejście powinno być kontynuowane do czasu, gdy kolejne badania randomizowane wykażą korzyści kliniczne. Badanie to było jednak ograniczone pod względem liczby pacjentów. Potrzebne są dalsze badania w celu potwierdzenia skuteczności tych zabiegów u pacjentów z uszkodzeniem rdzenia kręgowego.
Połączone metody leczenia przykurczów rozciągających mogą być przydatne u pacjentów z uszkodzeniem rdzenia kręgowego. Zabiegi te mogą poprawić długość torebki stawowej u pacjentów z uszkodzeniem rdzenia kręgowego, a także mogą poprawić długość stawową. Jednak ciepło nie poprawiło długości maziowej w grupie z uszkodzeniem rdzenia kręgowego. W związku z tym należy pamiętać, że samo ciepło nie może być stosowane w leczeniu przykurczów.
Podobne tematy
